De Elsstraat heette voorheen Wolfeynde, maar daarvan vinden we niets meer terug. Van de verdwenen bebouwing ervan was het lage pand vooraan opslag voor de distilleerderij aan de overkant en in 1942 noodopvang voor de uitgebrande apotheek. Daarnaast stond het “SJTERFHOES” met rijksweegbrug, bijgebouwen en stallingen, waarin in de 19e eeuw de wisselpaarden werden gestald van de 200 jaar oude pleisterplaats.

Ook koning Willem III zou er eens zijn gestopt. Dat bruin café kreeg zijn benaming omdat er na afloop van begrafenissen menig glas geschonken werd om de droefheid weg te drinken. Voor kooplui was het een plek waar met “handklap en goadsalders” vee verhandeld werd en de koop met een “Baeker Elske”werd beklonken. Het 18e eeuwse woonhuis met veel vakwerkmuren bleef ondanks vele veranderingen het oude karakter behouden. Ondanks veel protesten gaf het in 1974 toch “de geest”.

De ietwat schuinparallel aan de huidige hoofdweg lopende straatdeel was oorspronkelijk een schakel tussen “de Baan en de Heirstraat” als doorgaande weg van Maastricht naar Sittard. eerst na 1840, toen de nieuwe rijksweg werd aangelegd, werd dit straatdeel “tweederangs opzij geschoven”. De oude bebouwing rekte het nog tot ongeveer 1970. Daarmee verdween ook het restant van een in 1919 aangelegd gemeenteplantsoen, waarin toen de siervaas werd geplaatst, die nu in het Raadhuispark staat. Op 7 januari 1937 werd er bij het huwelijk van Prinses Juliana en Prins Bernhard een blauwe beuk bij geplant”, het geheel werd de “spitse bek” genoemd, die de punt tussen de oude en de nieuwe weg opvulde.